(ฟิคบารามอส Baramos) ความรู้สึกของสายลม

เนื้อเรื่อง

‘หัวขโมยต้องทำตัวเหมือนสายลม สายลมที่ไม่หยุดนิ่ง เพราะหากสายลมหยุดนิ่งเมื่อไหร่ หัวขโมยก็จะไม่ใช่หัวขโมยอีกต่อไป’

‘ลูกอ่อนแอเกินกว่าที่จะเป็นหัวขโมย’

คำพูดเก่าดังชึ้นมาในห้วงความคิด

ริมฝีปากแดงระเรื่อคลี่ยิ้มออกน้อยๆ หากแต่นัยน์ตาคู่นั้นก็หม่นหมอง เศร้าสร้อยยิ่งนัก

อ่อนแอ

สามลมที่อ่อนแอ

สายลมที่ไม่เคยหยุดนิ่งอยู่กับที่

สายลมที่เป็นอิสระจากสิ่งใด

บัดนี้ได้หยุดลงแล้ว

2 ปีที่ผ่านมา ทำให้เธอได้รู้จักสิ่งต่างๆมากมาย สิ่งที่ไม่เคยคิดว่าจะมีและได้รับ

ครอบครัว

มิตรภาพ

ความผูกผัน

และ

ความรัก

คำสุดท้ายในห้วงคิดทำเอานัยน์ตาสีน้ำตาลสวยหม่นแสงยิ่งกว่าเดิม

คำที่ทำให้หัวใจหวั่นไหวได้มากที่สุด

คำที่ผูกมัดเธอไว้อย่างแน่นหนายิ่งกว่าคำใดๆ

แต่ว่า.........

มันเป็นไปไม่ได้

เธอในตอนนี้ไม่มีหน้าไปพบใคร

คนบาปของเอเดน

คำนี้ๆทำให้เธอยิ่งไม่กล้าพบหน้าเขา

เธอคงทำให้เขาผิดหวัง

ถึงแม้ว่าเรื่องทั้งหมดจะจบลงด้วยดี

แต่มันก็ยังเป็นตราบาปของเธอ

ตราบจนวัยตาย

หลายชีวิตที่สูญเสีย

ความพ่ายแพ้ที่อัปยศ

เธอยังจำหน้าทุกคนเมื่อเธอทำให้เอเดนแพ้ได้ดี

เขาคงจะเสียใจยิ่งกว่าใคร

เฮ้อ

เธอถอนหายใจยาว พลางสะบัดหัวไล่ความคิดนี้ออก

เธอต้องกลับไปเป็นสายลมอีกครั้ง

สายลมที่เป็นอิสระจากทุกสิ่ง

เธอจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้รึเปล่า

กลับไปเป็นหัวขโมยคนเดิม

ก่อนที่จะได้พบเขา

ก่อนที่จะได้เข้าโรงเรียนพระราชา

ก่อนที่จะได้รู้จักความรู้สึกต่างๆมากมาย

ก่อนที่หัวใจดวงนี้จะยกให้เขาไป

คงยาก

ในเมื่อคนเป็นหัวขโมยกับถูกขโมยหัวใจไปซะแล้ว

สงสัยคงต้องลืมเพียงอย่างเดียว

แต่นั่นคงยากยิ่งกว่า

หมอนั่นจะรู้ไหมว่ามันได้ขโมยหัวใจเธอไปซะแล้ว

มันคงไม่รู้หรอก

ในเมื่อเธอเป็นคนเอ่ยคำบอกรักฝ่ายเดียว

เขาไม่เคยพูดคำนั้นให้เธอได้ยินสักครั้ง

มีเพียงรสสัมผัสแผ่วเบาที่ริมฝีปากเท่านั้น

คิดได้ถึงตอนนั้นเฟรินก็หน้าแดงซ่านอีกครั้ง

แต่ว่า มันก็แค่ครั้งนั้น

เขาคงไม่ได้รักเธอหรอกในเมื่อ

ริมฝีปากของเขาไม่ได้มอบให้เธอเพียงผู้เดียว

ภาพนั้นยังคงติดตรา

ฝังรากลึกลงในจิตใจ

เขาไม่ได้อธิบายหรือแก้ตัวสักครั้ง

นั่นทำให้เธอยิ่งรู้สึกน้อยใจลึกๆ

เฮ้อ

วันนี้เธอถอนหายใจกี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้วก็ไม่รู้ เธอไม่สนใจที่จะนับ

นับตั้งแต่ออกมาจากเอดินเบิร์กเธอก็เป็นอย่างนี้เรื่อยมา

เกวียนเก่าเล่มน้อยตุเลงๆพาเธอมาจนถึงสกอร์ปิโอ

อีกเดี๋ยวคงต้องไปซะแล้ว

ไปจากหลายๆสิ่งหลายๆอย่างที่เธออยากจะหนีมันไป

ถึงแม้อีกใจหนึ่งจะร่ำร้องโหยหาสักเท่าไหร่ก็ตาม

จากไปสู่อีกที่หนึ่ง

ที่ๆไม่เคยไป

ที่ๆคิดว่าจะอยู่ตลอดไป

ที่ๆไม่มีเขาคนนั้น

ถึงแม้หัวใจจะไม่เหมือนเดิม แต่ที่ๆจะไปคงจะช่วยทำให้จิตใจเธอกลับมาเป็นยังเดิม

เธอหวังว่ามันจะเป็นเช่นนั้น

เธอไม่ชอบเป็นนกน้อยในกรงทอง

เธอไม่อยากเป็นเจ้าหญิง

ถึงแม้ตำแหน่งนั้นจะเหมาะกับนายที่เป็นเจ้าชายก็ตาม

เธออยากเป็นนกน้อยที่มีอิสระเสรีมากกว่า

นกที่สามารถบินไปไหนก็ได้ตามใจนึก

หึ

นึกแล้วก็ได้แต่ยิ้มอยู่ในใจ

เธอคงเหมาะกับเป็นหัวขโมยจริงๆมั้ง

ถึงแม้หัวใจจะไม่เหมือนเดิม แต่เธอก็อยากได้อิสระ อิสระจากทุกสิ่งทุกอย่าง

ไม่อยากให้ใครมาผูกมัดเธอไว้

แต่หัวใจกลับโหยหาอ้อมกอดที่อบอุ่น

อ้อมกอดที่แสนรัก

ยิ่งคิดก็ยิ่งสับสน

ในใจเริ่มสับสน

จะไปดีหรือไม่ไปดี

ยิ่งใกล้ท่าเรือเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งสับสน

ทั้งๆที่ตอนออกมาจากเอดินเบิร์กยังมั่นใจอยู่แท้ๆว่าจะไปเกาะสวรรค์แดนใต้

แต่ตอนนี้ชักไม่แน่ใจ

เสียงพ่อตะโกนเรียกโหวกเหวกอยู่ทางโน้น เร่งให้เธอเดินไปหา

ถ้าพ่อถามอีกครั้ง เธอจะตอบยังไง..............เธอคงต้องเดินหน้าต่อไป ในเมื่อไม่อาจหันหลังกลับได้อีกแล้ว

******************************************************************

ฝากอีกสองเรื่องที่เหลือด้วยนะคะ

- 3Days Before Back To school
http://my.dek-d.com/Writer/story/view.php?id=249335

- 3 Nights Before Back To School
http://my.dek-d.com/Writer/story/view.php?id=249371

เรื่องต่อจากเล่ม4 เมื่อกลับมาถึงเอดินเบิร์กก่อนเปิดเทอม 3 วัน ออกแนวเรทนะ โดยเฉพาะไนท์ เรทมาก เหมาะสำหรับคนที่อายุ 20 อัพ